Je geduld verliezen als ouder

Lieve ik, 

Daar sta je dan, tegen het aanrechtblad geleund. De gierende boosheid suist nog door je lijf. Ik zie je uitblussen. En terwijl je dat doet, prikken die tranen. Eindelijk daar rollen ze. Het is niet verkeerd bedoeld lieverd, maar ik ben blij dat je waterlanders stromen. De emotie die onder de boosheid ligt komt vrij. 

Je bent geraakt, in oude pijnstukjes. Dit keer waren het geen speldenprikjes die je zoon jou gaf, maar grote triggers. De schop, die slag en de scheldwoorden van hem zette jou in beweging. Het ging in een sneltrein vaart. Voordat je het zelf door had verloor je flink je geduld. 

In een split second zag ik het kleine meisje in jou. De dochter waar met enige regelmaat geruisloos over haar emotionele grenzen werd heen gestapt. Het meisje bij wie soms over fysieke grenzen werd heen gewalst. De boosheid hiervan slikte je in. Boosheid leek je niet te kennen. Maar schijn bedriegt. Deze boosheid had je veilig weggestopt, keurig ingepakt. Vandaag mocht je deze boosheid als een verrassingscadeautje uitpakken. 

Vanavond spuwde je het binnen gehouden uit. De ingehouden boosheid vond haar weg naar buiten. De pendule schoot van de ene kant (door het helemaal in te houden en te internaliseren), totaal naar de andere kant (door het er helemaal eruit te gooien en te externaliseren). 

Beiden uiterste doen pijn. Je voelt de pijn van het kleintje in jou en je reactie als 'grote' ik. Je voelt dat je verantwoordelijkheid mag nemen voor jouw stukken en volwassen ongeduld. En ik zag het je doen. Het doorwoelen van de emotie veranderende in het echt diep doorvoelen. Een diepe zucht volgde. 

Het is, van een afstandje zo mooi om te zien hoe je dit doet. Je raapt de gebroken stukjes van jezelf bij elkaar en lijmt ze, zo goed en kwaad als ze kan bij elkaar.  Dan ontstaat er zo iets moois. De kleine ik werd weer de volwassen ik. Simpelweg door in je eigen spiegel te kijken, genadeloos eerlijk te zijn. En is dat echt simpel? Nee lieverd, dat is super met je hart werken. Dat is echt doorvoelen. 

Het moment dat je de kamerdeur van je mooie zoon open doet en in zijn bed klimt, bezorgd mij een warm gevoel. In plaats van te vertellen (of te preken) dat hij echt een grens over ging, zeg je, met tranen in je ogen, de simpele, maar soms oh zo moeilijke woorden; 'sorry'. Deze komen uit je volwassen compassievolle hart. De woorden; 'ik ging te ver, ik verloor mijn geduld, ik had even weg moeten lopen en dat heb ik niet gedaan, sorry lieverd', resoneren nog bij mij na. 

Deze oprechte energie komt direct aan bij de kleine man. Jullie zitten meteen in een innige omhelzing waarin hij ook sorry zegt. Een excuses, niet omdat het moet, maar omdat hij jouw verdriet voelt, zelf voelt dat hij te ver is gegaan en vanuit zijn hart het goed wilt maken. 

De liefdevolle kracht die je toen liet zien, kwam ook binnen. Je vertelt met ferme dat je zoon echt over een flinke grens ging bij jou. Je uit het met liefde voor jezelf, waaruit uit zichzelf power vloeide. Dat heb je net aan het aanrecht getransformeerd. Zichtbaar, is je zoon  geraakt. Je ziet het besef bij hem binnen komen. Hij valt stil en deze stilte mag er zijn. Deze stilte is helend voor jullie beiden. Jullie spreken af om morgen ochtend weer met een knuffel te beginnen. Om dat wat er vanavond gebeurd is, verder te herstellen. 

Je loopt met een warm hart en vermoeid lijf naar beneden. De thee, het innerlijk werk en gesprek met een vriendin doen zijn werk. Ik zie de warmte door je lijf stromen en een zacht gezicht onstaan uit zichzelf. De transformatie heeft zijn werk gedaan. Wat is het toch intens en prachtig mooi, dat gezinsleven. 

Liefs! 

Je liefdevolle blik