Brief aan Boaz; verbindend grenzen stellen bij jou boosheid

Lieve Boaz, 

Jij loopt met je half lege bordje naar het aanrecht.  'Het is fijn om samen te helpen', zeg je tegen mij. Mijn hart stroomt, van dit kleine zinnetje, eventjes over. Zonder dat ik het je elke keer hoef te zeggen, doe je deze handeling steeds vaker zelf. SAMEN is dan echt het toverwoord. Het zit zo in je natuur om te helpen. Terwijl ik met de kruimels nog aan tafel, even aan het nagenieten ben van dit korte genietmomentje, trek jij de keukenkast open en je hebt de cashewnootjes al te pakken. Te snel zeg ik tegen je; 'we gaan niks meer te eten pakken hoor, we zijn net klaar met eten en je gaat zo naar bed.'

Het genietmomentje is als sneeuw voor de zon verdwenen. En mijn opmerking, besef ik me later, lieverd is natuurlijk olie op het vuur gooien. Ik voel aan alles; de strijd is begonnen. Jij trekt figuur je harnas aan en voor je het weet heb ik dat ook gedaan en zijn we allebei gewapend voor de strijd. Papa voelt deze strijd ook aan en voegt zich bij mij. 'Je weet het, we eten niets meer na het avond eten.' Daarna kijkt papa weer naar zijn laptop, want hij moest nog even iets doen voor zijn werk. 

Die strijd, lieverd, die pak je serieus op. Je grist de cashewnoten uit de kast en gaat vlakbij de garage deur staan met de zak met nootjes in je hand. Op je gezicht is een verbeten grimas te zien. Jij straalt in alles uit; dit ga ik winnen. Je handje gaat langzaam in het zakje, terwijl ik je streng aan kijk. En het handje gaat nog dieper. Voordat ik het door heb, is papa opeens weer in beeld. Staat hij bij jou en pakt het zakje van je af. 

De strijd veranderd eventjes naar een grote neergang. Je stort je ter aarde. Je lijkt je gewonnen te geven. Maar dan, want ik weet het, je geeft niet op, herpak je de battle. Je loopt langs papa heen, weer naar de keukenkast en pakt iets anders lekkers. 

'Ik ga dit echt wel pakken hoor', zeg je met een uitdagende stem en je houding spreekt boekdelen. Ik blijf nee zeggen, maar je luistert zeker niet. Voordat ik naar je toeloop, besef ik me dat dit het moment is dat in mijn aandacht (al is het maar heel even) naar mezelf mag richten. In een split second besef ik me dat we in een strijd beland zijn, terwijl dit helemaal geen strijd van winnen en verliezen is. Het is  mijn taak als jou ouder, om wel grenzen te stellen, maar hiervoor hoeven we niet gewapend ten strijde te gaan. Ik doe mijn harnas af en leg mijn wapens neer. 

En ik zie direct dat je het opmerkt. Ik kom naar je toe en ik zeg; 'lieverd, ik zie echt dat je veel boosheid bij je hebt. je wilt het lekkers heel graag he, klopt dat? En je voelt boosheid omdat het niet mag?' 'JA',  roep je en je grijpt toch weer in dat zakje. Want doordat ik je emotie herken en erken betekent dit natuurlijk nog niet dat je wel luistert. 

Daar hebben we iets anders voor nodig. Want weet je, als we niet strijden, maar de boosheid vrij laten bewegen, dan kan er iets heel anders ontstaan. En dan begint het spelletje van het vrij laten van de boosheid. Ik vraag aan je of je de boosheid in je lijfje voelt en of het klopt dat de boosheid eruit wil. We beginnen met stoeien, je gooit de boosheid eruit. We slaan en trappen elkaar, binnen de grenzen die we beiden fijn vinden. 

Op het moment dat ik voel dat de boosheid is gezien en we het samen hebben kunnen uiten, is het rustiger geworden. Ik vraag je om je oogjes dicht te doen en te voelen in je lijf of je de boosheid nog voelt. Nee zeg je. 

Ah wat heerlijk lieverd, dat we samen de boosheid eruit hebben kunnen gooien. We hebben op de grond nog kort een gesprekje dat het natuurlijk heel stom is dat je niets lekkers meer mag na het eten, maar we het samen ook eens zijn over deze afspraak. We spreken ook uit dat de boosheid er is om je te helpen en dat wij de boosheid dan weer mogen leren om dit op een fijne manier te uiten.

Met een grote glimlach loop je naar je broers en roep je; 'zullen we stoeien?!' En je broers willen dit ook. Dan sta ik weer op van de grond en ga aan de keukentafel, nog steeds met alle kruimels zitten en geniet van dit momentje samen.