Wat zit er onder boos gedrag van mijn kind

Lieve Roan, 

Daar zit je dan, aan de keukentafel. Mokkend. Stil. Van een duckje lezen naar je mobiel en weer terug. Stiekem vreet ik me op. Want ik zie dat je je verveelt. Ik zie dat er je iets dwars zit. Maar als ik er naar vraag, dan krijg ik duidelijk een afwerende reactie. Je geeft duidelijk aan dat ik niet mag vragen hoe het komt dat je  de laatste tijd niet afspreekt met je vrienden. 

Toch maak ik me wel zorgen. Mijn hoofd gaat met me aan de haal. Want zijn deze zorgen terecht, of is dit gewoon even een fase? Straks heb je geen vrienden meer over. Of is dat geen terechte gedachte? Wat kan ik doen? Hoe kan ik doen om dit voor je op te lossen? 

Ok, ik ga aan de slag. Daar ben ik goed in. Dat kan ik. Ik verzin leuke dingen die je kunt doen met vrienden. Ik attendeer je erop wat er leuk aan is om met vrienden te doen. We wijzen je vaker op je schermgebruik. Want ondanks de limits qua tijd, snoep je er steeds vaker een minuutje tijd bij en zit je toch veel langer op het scherm dan dat je zou willen. Weer die angst gedachte; straks gaat er ook nog verslaving een rol spelen. En lieverd, dat vertel ik je ook. Dat had ik niet mogen doen. Ik waarschuw je te veel. Ik zeg te vaak wat je niet goed doet en wat we wel belangrijk voor je vinden. En jij reageert met boosheid. Steeds meer. 

Stop, hou op. Dat is wat ik tegen mijn eigen ratio zeg. Ik reageer totaal vanuit hard werken, fixen. Omdat er angst en controle achter zit. Omdat ik je het allerbeste van de wereld gun. Omdat ik je een vrij leven gun. Een leven vol met lieve mensen om je heen. Maar die krijg ik niet voor je voor elkaar. Dat mag ik los laten. Ik mag weer terug naar vertrouwen, in jou en in mezelf. 

En dit brengt me weer bij het voelen. Voelen wat er met jou en met mij gebeurt. Wat deze situatie mij wil vertellen. Wat er onder jou gedrag ligt. Ik voel aan alles lieverd, dat de boosheid niet primair van aard is. De boosheid die je laat zien naar mij is secundair. Het is de beschermende boosheid, Je bent niet echt boos, maar je wilt iets beschermen. Iets kwetsbaars. 

In plaats van mijn ratio te gebruiken, om te achterhalen wat dit kwetsbare deel is, ga ik voelen bij mezelf. Dit klinkt natuurlijk heel raar. Maar ik merk, voel en ervaar, dat wat jij laat zien in je gedrag, vaak ook iets over mij zegt. En daar lig ik op mijn bed, te voelen. En daar komt het verdriet. Ik voel me afgewezen. Niet nu, maar het is een pijn van vroeger. 

Dit afgewezen gevoel doorvoel ik, ervaar ik weer opnieuw. Dat is niet iets waar jij verantwoordelijkheid voor hoeft te dragen. Dat stuk ligt helemaal bij mij. Wel kan ik je vanuit dit stuk nu beter ondersteunen. Niet vanuit angst of controle, maar vanuit vertrouwen. 

Samen komen we op het idee om vrienden uit te nodigen om hier pizza te maken en te komen eten. Ik zie in het app contact dat je snel denkt dat je vriend niet wil afspreken. Je zegt ook dat hij toch niet wil. En wat gebeurt er dan; je vraagt hulp aan mij. Samen analyseren we de appjes die heen en weer gestuurd worden en kunnen we ook het afgewezen gevoel benoemen. Ik zie je groeien. Ik zie dat het afgewezen gevoel een plekje heeft gekregen en je er voor nu mee om leert gaan. Ik zal je verklappen, dit betekent niet dat het direct weggaat en dat het opgelost is. Wel dat jij en ik er samen en soms ook apart verantwoordelijkheid voor nemen en in groeien.