Het belang van het doorbreken van schaamte bij uitdagingen in het ouderschap

De kids naar school en een vriendin en ik belanden spontaan samen in een koffie tentje. We praten na tijden weer even bij. We hebben het over de leuke dingen in het gezinsleven en ook de uitdagingen die er bij komen kijken. 'Ik heb afgelopen week een potje gehuild bij mijn therapeut. Maar het gaat verder goed hoor.' Dat is wat ze zei tegen mij. 

 Dit zetten mij op twee manieren aan het denken; 

'Waarom huilen we vooral bij een psycholoog/therapeut' en 'Waarom zeggen we bijna altijd dat het wel goed gaat'? 

Dat eerste zie ik ontzettend vaak in mijn werk binnen de aanvullende jeugdhulp. Problemen stapelen zich op. We hangen de vuile was niet buiten. We leven in een ontzettende prestatie- en maakbaarheidsmaatschappij. Waarbij we onszelf de schuld geven als dingen moeilijk gaan en de lat ontzettend hoog leggen voor onszelf. Misschien wel met als gevolg dat we hierdoor niet laten zien waar we last van hebben. Want ja, dan voldoen we niet aan de onderliggende overtuiging dat we bijna 'perfect moeten zijn'. We gaan ons schamen voor dingen die 'niet goed' gaan. 

Ik heb ook het gevoel en zie dat om mij heen, dat wij als vrouwen de onderliggende overtuiging hebben dat we alle ballen hoog moeten houden. Dat we onze schouders er gewoon onder moeten zetten. Dat we hard moeten werken voor onze kinderen, want we zijn toch verantwoordelijk voor hun welzijn. We zetten onze eigen behoeften opzij en maken ruimte voor die van onze kinderen, onze partner, onze vriendinnen, de schooluitjes en de klassen-app. Kortom, we zijn altijd beschikbaar en piepen we doen we niet. 

Deze overtuiging hebben we al heel vroeg geleerd. En deze overtuigen dekken we keurig, boven in het keukenkastje af met schaamte. Schaamte zorgt er voor dat we het niet hoeven te delen. Dat we deze diepgewortelde overtuigingen en patronen niet aan hoeven te kijken. Want we schamen ons en delen het niet. Natuurlijk met alle goede bedoelingen. Maar het nadeel is dat we onszelf wegcijferen, problemen opstapelen en kinderen onze hardnekkige patronen blijven spiegelen met hun gedrag. 

Hoe komen we dan van die schaamte af, zou je denken? Nou niet door weg te duwen. Of door jezelf te pushen. Dat mag echt vanuit compassie voor jezelf, vanuit zelfliefde, stapje voor stapje. Want De Schaamte is er niet voor niets. Het wil ons voor iets beschermen. Voor een kwetsbaar stuk. Kwetsbare stukken die onze ouders, onze voorouders en generaties daarvoor niet aan hebben kunnen kijken. Misschien is het wel onze taak om De Schaamte te omarmen en er mee aan de slag te gaan. Om patronen te doorbreken.

Dat begint dus met de moed en het lef om De Schaamte recht in de ogen te kijken. Niet er voor wegduiken. Niet doen alsof er niets aan de hand is. Maar het laten zien. Het helpt hierin al om te stoppen om het gevoel van schaamte te koppelen aan jezelf als persoon. We identificeren ons er vaak mee. We maken het 1 met onze identiteit. Als we het loskoppelen, dan kunnen we er met een afstandje naar kijken.  Het zegt namelijk niets over jou. Het zegt iets over wat je voel. Jij bent niet die emotie, dat gevoel. Dat ervaar je. We noemen dat loskoppelen ook wel het externaliseren van het probleem. 

Probeer eens om liefdevol in gesprek te gaan met De Schaamte. 'Schaamte, wat wil je mij vertellen, waar wil je mij voor beschermen?' Hopelijk helpt dat jou om te stoppen om je groot te houden. Om pas te delen met dingen die moeilijk, lastig en zwaar zijn in het gezinsleven, als de problemen de pan uit rijzen. Gun jezelf een stap eerder, voordat je voor de zoveelste keer afgepeigerd op de bank ligt. En neem De Schaamte mee onder je arm en kijk het met liefde en compassie aan. Je gaat ervaren dat er zoveel meer support is voor je, als met de schaamte onder je arm deelt wat er speelt. Dat zie ik terug ook terug bij ouders die ik ondersteun vanuit het gedachtengoed van verbindend gezag, net zoals we dat bij BeGrip op Boosheid doen.

Dit helpt niet alleen jou, maar ook je kinderen. Jij wilt natuurlijk ook dat zij met alles bij je terecht kunnen. Dat ze zich nergens voor hoeven te schamen. Dat alles er mag zijn. Alle gevoelens, alle gedachten. En dat het oke is en zelf heel belangrijk om dit te delen. 

Wil je hier zelf mee aan de slag, dan zou je het boek van David Wulf kunnen lezen. Dit boek neemt je mee om dit stap voor stap aan te pakken. Met een flinke dosis zelfliefde en compassie. 

Voel je, hier kan ik wel wat support bij gebruiken. Voel je dan welkom bij Sisters in Motherhood.